Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Οδός Μυκηναϊκών τάφων στα Σπάτα!

Πρίν απο ένα χρόνο περίπου, ψάχνοντας, βρήκα μία πληροφορία για Μυκηναϊκούς τάφους στα Σπάτα..

απο τότε, δέν το ξέχασα, απλώς γνωρίζω οτι ΠΑΝΤΑ θα έρθει η απάντηση εκεί που δέν το περιμένει κανείς..
αρκεί να ενδιαφέρεται πραγματικά κάποιος, η απάντηση έρχεται στα σίγουρα, ακόμη κι απο άσχετα μέρη..
αρκεί να έχουμε μάτια και μυαλό ανοικτά..
χθές λοιπόν, έπεσα πάνω σε μία αγγελία που έγραφε για ένα οικόπεδο που πωλείται στην οδό ΜΥΚΗΝΑΪΚΩΝ ΤΑΦΩΝ ΣΤΑ ΣΠΑΤΑ!!!



σήμερα λοιπόν, βρήκαμε την ευκαιρία να πάμε..

τέσσερα απο τα μέλη της ομάδας ΣΕΙΡΙΟΣ "οργώσαμε" τον λόφο που βρίσκεται η τοποθεσία των τάφων..

η θέα απο τον λόφο, καταπληκτική!

ο χαμός αυτής της αιωνόβιας Ελιάς με λύπησε..

εγκατελειμένο καλυβάκι στην πλαγιά του λόφου..
 και να που στην αρχή της οδού Μυκηναϊκών τάφων, βρέθηκαν ίχνη αρχαίου οικισμού!
 δέν πρόκειται για τους τάφους υποθέτω, αλλά οι πληροφορίες λένε, οτι όλος ο λόφος είναι αρχαιολογικός χώρος που πάνω του έχουν χτιστεί πάρα πολλά σπίτια..

Ας δούμε όμως τί λένε οι πληροφορίες για τους Μυκηναϊκούς τάφους στα Σπάτα..
 Το κείμενο που ακολουθεί παρουσιάσθηκε από τον Διευθυντή του σχολείου κ. Παλικισιάνο Μιχάλη στην διάλεξη που πραγματοποίησε στο Πνευματικό κέντρο Σπάτων «ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΕΚΑΣ» στις 15 Νοεμβρίου 2003.



Στη Μυκηναϊκή περίοδο που ακολουθεί (1600 - 1050 π.Χ.) τα Σπάτα φαίνεται ότι κατέχουν κυρίαρχη θέση. Παρά το γεγονός ότι δεν έχουν γίνει συστηµατικές ανασκαφές στην ίδια την περιοχή των Σπάτων, τα στοιχεία που ήρθαν στο φως από την ανασκαφή δύο τάφων στο λόφο Μαγούλα δείχνουν την σπουδαιότητα του τόπου σ' αυτή τη λαµπρή περίοδο της Ελληνικής προϊστορίας. Οι τάφοι ανεσκάφησαν το 1877 από το Σταµατάκη και πάρα το γεγονός ότι ήταν άγρια συλημένοι και στην αρχαιότητα και σε μεταγενέστερες εποχές, τα υπολείµµατα των ευρηµάτων του μεγάλου κυρίως τάφου δείχνουν έναν πλούτο μοναδικό που µέχρι σήμερα δεν έχει εντοπιστεί σε άλλη περιοχή της Ν.Α. Αττικής. Δυστυχώς η ανασκαφή έχει δηµοσιευθεί ανεπαρκώς σε αρχαιολογικά περιοδικά της εποχής και η αναδηµοσίευση των ευρημάτων ακόμη αναμένεται.


Θα µου επιτρέψετε να επιµείνω λίγο στους Μυκηναϊκούς τάφους των Σπάτων γιατί είναι πραγµατικά πολύ σηµαντικοί! Ο ένας απ' αυτούς διαθέτει τρία δωµάτια σε ορθή γωνία που συνδέονται µεταξύ τους. Σ' αυτά οδηγούσε λαξευτός δρόµος µε µήκος 22,5 µ. και πλάτος 3 µ. Εγώ τουλάχιστον ένα τόσο πολύπλοκο τάφο για τα ελληνικά δεδοµένα δεν έχω συναντήσει σε άλλο σηµείο εκτός από τον τάφο των παιδιών του Οιδίποδα στη Θήβα, που είχε όµως δύο θαλάµους και όχι τρεις. Τα ευρήµατα είναι εξίσου σηµαντικά, µοναδικά θα έλεγα για την περιοχή. Παρά την καταστροφή και την αρπαγή του τάφου ήδη από τα αρχαία χρόνια, η ανασκαφή απεκάλυψε 2164 αντικείµενα κυρίως από ελεφαντόδοντο, γαλάζια και γκρίζα υαλόµαζα, χαλκό και χρυσάφι.


Τα κοµµάτια από το ελεφαντόδοντο πρέπει να ήταν διακοσµήσεις σε ξύλινα έπιπλα ή κουτιά που µας είναι γνωστά και από τις Μυκήνες, την Πύλο, τις Αρχάνες στην Κρήτη κλπ. ένα µικρό κεφάλι πολεµιστή µε κράνος διατηρεί και την τρύπα που περνούσε το καρφί που το στήριζε. Βρέθηκαν επίσης ένα χτένι από ελεφαντόδοντο µε πλούσια διακόσµηση σφιγγών, όπως και κοµµάτια από επιχρυσωµένη υαλόµαζα. Το σηµαντικότερο ίσως εύρηµα είναι κοµµάτια από χαυλιόδοντες κάπρων που αν συνδεθούν µεταξύ τους δηµιουργούν δύο τουλάχιστον κράνη, όπως µας τα περιγράφει ο Όµηρος. Τέλος αρκετές χάντρες χρυσές σε σχέδια που συναvτάµε στην Κρήτη και την Αίγυπτο. Αυτές οι χάντρες ίσως αποτελούσαν κοσµήµατα. Σε µία όµως περίπτωση που βρέθηκε µία ταφή αµετακίνητη αποδείχτηκε ότι ήταν ραµµένες στα στριφώµατα φορεµάτων επίσηµων γυναικών.

πηγή



Νοτιοδυτικά της οδού Μυκυναϊκών Τάφων, στο πρανές του λοφίσκου, που αναπτύσσεται, σώζονται ερείπια ενός Μυκηναϊκού τάφου του 13ουαιώνα.

Η Μυκηναϊκή περίοδος (ονομασμένη έτσι από τα ανυπέρβλητα ευρήματα των ταφών των Μυκηνών) αποτελεί το κορύφωμα και ταυτόχρονα το τέλος της εποχής του Χαλκού (2800/2700-1100).

Η νέα εποχή του μετάλλου δεν ήταν απλά μια τεχνολογική αλλαγή (ο χαλκός ήταν ήδη γνωστός από την νεολιθική περίοδο), απλή αντικατάσταση της βασικής πρώτης ύλης για την κατασκευή εργαλείων και όπλων, αλλά κυρίως, μια ριζική μεταβολή της πορείας των ανθρωπίνων ομάδων και συνόλων.

Στη θέση, δηλαδή, της νεολιθικής ή χαλκολιθικής κλειστής οικονομία και της πρωτογενούς παραγωγής σε μικρά, θα συναντήσουμε τώρα την αναπτυγμένη παραγωγή των αρδευόμενων πεδιάδων, το ανταλλακτικό εμπόριο και την επέκταση του σε μακρινές περιοχές, την μεταλλουργία και παράλληλα δυναστείες και ανάκτορα, ναούς και ιερατεία. Τέλος σαφή διαχωρισμό των τάξεων και τέχνη με χαρακτήρα μνημειακό (τέχνη μεγάλων διαστάσεων ) που θα εκφράσει τη νέα ιδεολογία.

Στον Ηπειρωτικό Ελλαδικό χώρο αυτές οι κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που αναφέρθηκαν, θα εντοπιστούν, κυρίως, κατά την Μυκηναϊκή εποχή, που θα κατακτηθεί το επίπεδο του υψηλού πολιτισμού με την αστική- ανακτοροργάνωση, την λαμπρή τέχνη και στο τέλος την γραφή.

Η Υστεροελλαδική ή Μυκηναϊκή περίοδος διαιρείται σε τρεις (3) υποπεριόδους; την Υστεροελλαδική Ι, την Υστεροελλαδική II και την Υστεροελλαδική III. Η Υστεροελλαδική III και κυρίως ο 130ς αιώνας, θα μας απασχολήσει όμως εν προκειμένω.

Παπαχρήστου Γεώργιος

κείμενο απο τον Δήμο Σπάτων
κάντε κλικ και διαβάστε εκεί και τις 5 σελίδες που έχουν αξιόλογες λεπτομέρειες για τους Μυκηναϊκούς τάφους στα Σπάτα..




απο ότι καταλάβαμε απο τα κείμενα, οι τάφοι δέν υπάρχουν πλέον, είναι κατεστραμένοι..

πάντως το σχέδιο υπάρχει..
δείτε το..






















η έρευνα συνεχίζεται..
προσεχώς θα επανέλθουμε στο θέμα με τα ευρήματα των τάφων..

πηγή ΟΜΑΔΑ ΣΕΙΡΙΟΣ

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Το Μυστικό των Μυκηνών!

Κάποιες φορές βλέπουμε μια εικόνα και έχουμε συγκεκριμένη άποψη του τι βλέπουμε..

Κάποιες φορές αρκεί ένα κλίκ, για να μας κάνει να πιστέψουμε πως ό,τι βλέπαμε ήταν λάθος.. ένα ψέμα..

Κάπως έτσι αδιάφορα επισκέφτηκα πρίν χρόνια τις πολύχρυσες Μυκήνες..
Αδιάφορα, που λέει ο λόγος.. κάθε έργο του παρελθόντος μου κινούσε την περιέργεια και μου προκαλούσε δέος..
Με τα λιγοστά μέσα που διέθεταν οι τότε μάστορες, έφτιαχναν Παρθενώνες και ανάκτορα, όπως των Μυκηνών και της Κνωσσού..

Διάβασα σε κάποιο βιβλίο ότι ο Παρθενώνας φτιάχτηκε σε 9 χρόνια αν δεν κάνω λάθος.. και ο συγγραφέας έλεγε πως αν ήθελαν να κατασκευάσουν τώρα έναν πανομοιότυπο θα ήθελαν πολύ περισσότερα χρόνια..
Και κατέληγε στο ότι από αυτό συμπεραίνουμε πως οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν καλύτερα κοπτικά εργαλεία.. αν είναι δυνατόν..

Ζούμε στην εποχή της έκρηξης της τεχνολογικής..
Αλλά αυτό που θα εξετάσουμε εδώ δεν είναι ο Παρθενώνας, αλλά οι πολύχρυσες Μυκήνες..

Στην πρώτη μου επαφή με τον χώρο, ένοιωσα ότι κάτι μου κρύβει..
Κάποιο μυστικό.. γενικά αισθανόμουν ότι βρισκόμουν σε πολύ μυστηριακό περιβάλλον..
Το πρώτο που παρατήρησα σε κάποια από τις επισκέψεις μου εκεί, ήταν ότι στον υποτιθέμενο τάφο της Κλυταιμνήστρας υπήρχε στο έδαφος στο εσωτερικό, ένα υλικό το οποίο λόγω της δουλειάς μου κατάλαβα ότι ήταν γεωύφασμα.. δεν γνωρίζω τι ρόλο παίζει εκεί μέσα όπως και το υπόστρωμα που είναι άλλο υλικό μόνωσης για υπόγεια νερά..

Από όσο μπόρεσα να καταλάβω νερά δεν περνάνε κάτω από το μνημείο..
Άλλη διαπίστωση ήταν ότι όταν στεκόσουν μέσα στη μέση των υποτιθέμενων τάφων υπήρχε υπέροχη ηχητική..
όταν μιλούσες στεκόμενος στη μέση, νόμιζες ότι η φωνή σου έβγαινε από μέσα από τα σωθικά σου και από γύρω σου, και οι δονήσεις από όλο αυτό είναι υπέροχες..
νομιζεις ότι θα δακρύσεις..
τουλάχιστον έτσι αισθανόμουν εγώ..

Επισκέφτηκα λοιπόν την περιοχή πολλές φορές..
Σε κάποια από αυτές, ήμουν με ένα φίλο μου..
Σε κάποια στιγμή, με φώναξε να δω κάτι καθίσματα στον διάδρομο που οδηγούσε στην είσοδο του υποτίθεται τάφου της Κλυταιμνήστρας..
βλέπετε καθίσματα δίπλα στον "Τάφο" ή κάνω λάθος;

Θα διαπιστώσατε ότι πάντα λέω υποτίθεται όταν αναφέρομαι στους υποτίθεται τάφους..
Έχω τον λόγο μου που το κάνω.. Αυτό θα εξετάσουμε εδώ.. γι αυτό γίνεται όλη η ιστορία..
τώρα τα βλέπετε καλύτερα;

Λοιπόν ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..

ας δούμε τι λέει το υπουργείο πολιτισμού για τον υποτιθέμενο τάφο..
το μεταφέρω αυτολεξεί..

Ο θολωτός τάφος του Ατρέως δέσποζε στη δυτική πλαγιά της ράχης της Παναγίτσας, στα νοτιοδυτικά της ακρόπολης των Μυκηνών και επάνω στον οδικό άξονα, που συνέδεε τις Μυκήνες με το Ηραίο του Άργους. Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους και τελειότερους μυκηναϊκούς θολωτούς τάφους και τον πιο εντυπωσιακό από τους εννέα, που συνολικά έχουν βρεθεί στις Μυκήνες. Χρονολογείται μεταξύ του 1350 και του 1250 π.Χ. και θεωρείται ως ένα από τα ωριμότερα δείγματα του τύπου. Είναι βέβαιο ότι χρησιμοποιήθηκε για την ταφή κάποιου σημαντικού μέλους της βασιλικής οικογένειας των Μυκηνών. Ήδη από την εποχή του περιηγητή Παυσανία (2ος αι. μ.Χ.) οι κάτοικοι της περιοχής γνώριζαν το μνημείο ως «θησαυρό», δηλαδή ως θησαυροφυλάκιο του ιδρυτή της μυθικής μυκηναϊκής ακρόπολης, του Ατρέως. Μέχρι σήμερα ο τάφος είναι γνωστός και ως «θησαυρός του Ατρέως» ή «τάφος του Αγαμέμνονα».
Η πρόσβαση στον τάφο γινόταν μέσω του δρόμου, που έχει μήκος 36 μ. και πλάτος 6 μ, είναι λαξευμένος στο βράχο και επενδυμένος με λείους επιμήκεις λίθους από αμυγδαλόπετρα, τοποθετημένους σε οριζόντιες στρώσεις, κατά το ψευδοϊσόδομο σύστημα. Στο ανατολικό του άκρο εδράζεται σε άνδηρο και ορίζεται από τοίχο κτισμένο με πώρινους λίθους. Ο δρόμος οδηγεί στο στόμιο του τάφου, που έχει μήκος 5,40 μ. Ήταν φραγμένο με συσσωρευμένες μικρές πέτρες έως την ξύλινη, δίφυλλη και πιθανόν επενδυμένη με χαλκό θύρα, ύψους 5,40 μ. και πλάτους 2,40 μ. Το υπέρθυρο της εισόδου αποτελούν δύο εξαιρετικά μεγάλοι λίθοι, από τους οποίους ο εσωτερικός έχει μήκος 8 μ., πλάτος 5 μ. και βάρος περίπου 120 τόνων. Η πρόσοψη του τάφου, ύψους 10,50 μ. και πλάτους 6 μ., ήταν διακοσμημένη με ημικίονες σε δύο επίπεδα, κατασκευασμένους από πράσινο λίθο με ανάγλυφα στοιχεία. Από αυτούς σήμερα σώζονται στην αρχική τους θέση μόνο οι τετράγωνες βάσεις εκατέρωθεν της εισόδου. Αλλεπάλληλες ταινίες από πράσινο και ερυθρό λίθο, επίσης με ανάγλυφη διακόσμηση από σπείρες και ρόδακες, κάλυπταν το κουφιστικό τρίγωνο. Τμήματα αυτής της διακόσμησης βρίσκονται σήμερα διάσπαρτα σε διάφορα μουσεία, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Αθηνών, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Μόναχο και στην Καρλσρούη. Ο κυκλικός θάλαμος του τάφου, διαμέτρου 14,60 μ. και ύψους 13,40 μ., καλύπτεται με κυψελοειδή θόλο και είναι κτισμένος με 33 αλλεπάλληλες σειρές από λείους επιμήκεις αμυγδαλόλιθους, τέλεια συναρμολογημένους ώστε ο καθένας να εξέχει ελάχιστα από τον κατώτερο. Ένας τελευταίος λίθος, το «κλειδί», φράζει την οπή στην κορυφή της θόλου εξασφαλίζοντας την ισορροπία και τη συνοχή της και είναι το μόνο στοιχείο όλης της κατασκευής που έχει αντικατασταθεί στη σύγχρονη εποχή. Το εσωτερικό της θόλου διακοσμούσαν χάλκινοι ρόδακες στους αρμούς των λίθων, από τους οποίους έχουν παραμείνει στη θέση τους μόνο τα καρφιά από την τρίτη σειρά και επάνω. Στη βόρεια πλευρά της θόλου ανοίγεται μικρός, ορθογώνιος, πλευρικός θάλαμος, λαξευμένος στο βράχο (6,50 ? 6 μ. και 5 μ. ύψος), όπου έμπαινε κανείς από στενή είσοδο με ανασκουφιστικό τρίγωνο στο υπέρθυρο. Στο δάπεδό του ήταν λαξευμένοι δύο λάκκοι, ενώ δύο λίθινες βάσεις δείχνουν ότι και εδώ υπήρχαν κίονες. Πιθανόν από εδώ να προέρχονται οι «ελγίνειες πλάκες» του Βρετανικού Μουσείου, κατασκευασμένες από γύψο και διακοσμημένες με ανάγλυφους ταύρους. Παρόμοιο πλευρικό δωμάτιο υπάρχει μόνο σε δύο ακόμη βασιλικούς θολωτούς τάφους, σε αυτόν του Μινύου στον Ορχομενό και στο θολωτό τάφο Α΄ των Αρχανών. Η όλη κατασκευή επάνω από τη θόλο καλυπτόταν με τύμβο, που δημιουργήθηκε με τη συσσώρευση χωμάτων και στηριζόταν στη βάση του περιμετρικά με τοίχο κτισμένο στην πρόσοψη με ορθογώνιους πωρόλιθους.
Μετά τη μυκηναϊκή εποχή το μνημείο δεν χρησιμοποιήθηκε πλέον ως τάφος.. Αγγεία αρχαϊκής εποχής, που βρέθηκαν έναντι του τοίχου που στήριζε τον τύμβο, αποτελούν πιθανόν ίχνη προγονολατρείας Ο τάφος είχε ήδη λεηλατηθεί το 2ο αι. μ.Χ., όταν τον επισκέφθηκε ο Παυσανίας και ήταν εν μέρει καταχωμένος, όταν στους περασμένους αιώνες βοσκοί τον χρησιμοποιούσαν ως καταφύγιο, αφαιρώντας το «κλειδί», προκειμένου να έχει διέξοδο ο καπνός από τις φωτιές τους, που άφησε τα ίχνη του στις παρειές της θόλου. Από το 1998 βρίσκονται σε εξέλιξη οι εργασίες συντήρησης του μνημείου στο πλαίσιο του έργου «Συντήρηση-Στερέωση-Ανάδειξη των Μνημείων της Ακροπόλεως Μυκηνών και του Ευρύτερου Περιβάλλοντος Χώρου», που ανέλαβε αρχικά η Ομάδα Εργασίας Συντήρησης Μνημείων Επιδαύρου και από το 1999 και εξής η Επιτροπή Μυκηνών, που συγκροτήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Διαπιστώνουμε εδώ πώς δεν υπήρξαν οστά ή άλλα ευρήματα που να πιστοποιούν ότι πράγματι ήταν τάφος..

Μα ας συνεχίσουμε την έρευνα μας..

Ας δούμε τι αναφέρεται ως θρησκευτικό κέντρο..
Μεταφέρω πάλι από το υπουργείο πολιτισμού

Στο ΝΔ τμήμα της ακρόπολης βρίσκεται το θρησκευτικό κέντρο των Μυκηνών. Πρόκειται για ένα συγκρότημα κτηρίων θρησκευτικού χαρακτήρα, ο οποίος επιβεβαιώνεται τόσο από τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα όσο και από τα ευρήματα λατρευτικού χαρακτήρα που βρέθηκαν εκεί. Η ιδιαιτερότητά του έγκειται στο ότι καταλαμβάνει μια μεγάλη έκταση στο χώρο της ακρόπολης. Η ανασκαφή στο θρησκευτικό κέντρο ξεκίνησε από τον Τσούντα, συνεχίστηκε από τον Wace, και μετά τον Taylour και ολοκληρώθηκε από τον Μυλωνά.

Αυτά τα κτήρια κατασκευάστηκαν σε διάφορα χρονικά διαστήματα από τα τέλη του 14ου αιώνα π.Χ ως τα μέσα του 13ου αιώνα π.Χ. Καταστράφηκαν στο τέλος του ίδιου αιώνα από φωτιά. Στη συνέχεια τα κτήρια επιδιορθώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως το τέλος της μυκηναϊκής εποχής. Ο χώρος χρησιμοποιήθηκε και κατά τη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου, όταν πάνω από το θρησκευτικό κέντρο χτίστηκαν κάποια σπίτια, λόγος για τον οποίο έχουν διαταραχθεί τα ανασκαφικά στρώματα της Μυκηναϊκής εποχής.
Το θρησκευτικό κέντρο βρίσκεται σε τρία επίπεδα. Η κατασκευή του ορίζεται από την κλίση του εδάφους. Μια πομπική οδός, διευκόλυνε την επικοινωνία μεταξύ της περιοχής του ανακτόρου και του θρησκευτικού κέντρου. Ξεκινούσε από τα ανάκτορα με κατεύθυνση Ν-Β και Β-Ν και έφτανε στο επονομαζόμενο ''Ιερό Γάμμα''. Σ' ένα σημείο όπου βρέθηκε το κατώφλι της πομπικής οδού στη θέση του και μια τοιχογραφία δεξιά στον κατερχόμενο δρόμο δείχνει ότι ο χώρος εκεί ήταν στεγασμένος..

Το ''Ιερό Γάμμα'', που βρίσκεται στο α΄ επίπεδο, είναι το πρωιμότερο κτίσμα στο χώρο. Είναι ορθογώνιας κάτοψης και αποτελείται από 2 δωμάτια (Γ1, Γ2) τα οποία επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Στο ένα δωμάτιο βρέθηκαν έδρανα στα οποία τοποθετούσαν λατρευτικά αντικείμενα, βωμός και τράπεζα θυσιών. Η χρήση του βωμού κατά τη διάρκεια τελετών επιβεβαιώνεται και από ίχνη πυρράς που βρέθηκαν εκεί. Πρόκειται για ένα ιερό που επικοινωνούσε με ένα μικρότερο δωμάτιο, το οποίο έχει ερμηνευθεί ως άδυτο από τα θρησκευτικού περιεχομένου αντικείμενα που βρέθηκαν. Το γνωστό παλλάδιο των Μυκηνών βρέθηκε στο άδυτο. Είναι ένα ζωγραφισμένο πλακίδιο στο οποίο εικονίζονται 2 γυναικείες μορφές, πιθανότατα ιέρειες. Ανάμεσα τους βρίσκεται και μια άλλη μορφή η οποία είναι καλυμμένη με μια οκτώσχημη ασπίδα.

Από αυτό το κτήριο μπορούσε κανείς να φτάσει στο λεγόμενο ''Εργαστήριο'', το οποίο βρίσκεται στο β΄ επίπεδο. Κοντά σ' αυτό βρίσκεται η ''Οικία των Ειδώλων''. Αποτελείται από ένα προθάλαμο, ένα κυρίως δωμάτιο και ένα ακόμη μικρό δωμάτιο στο οποίο ανεβαίνει κανείς μέσω μιας κλίμακας. Πίσω από τη ΒΔ γωνία του ναού υπάρχει ένας περίκλειστος τριγωνικός χώρος με δάπεδο το βράχο, το οποίο είχαν χρησιμοποιήσει ως αποθέτη. Εκεί βρέθηκαν θραύσματα ειδώλων. Ο ναός είχε τρεις ξύλινους κίονες κατά μήκος της ανατολικής του πλευράς, μια χαμηλή λιθόκτιστη εξέδρα, μια κλίμακα που οδηγούσε στο πατάρι με τα είδωλα και δύο χτιστά έδρανα, στα οποία ενδεχομένως ακουμπούσαν τα είδωλα.

Τα πιο γνωστά ευρήματα ήταν μεγάλα και μικρά ανθρωπόμορφα είδωλα και ομοιώματα φιδιών που κοσμούν την πρώτη αίθουσα του Μουσείου Μυκηνών. Από τους ερευνητές υποστηρίζεται ότι τα ανθρωπόμορφα είδωλα απεικονίζουν θεότητες ή πιθανόν πιστούς που παίρνουν μέρος σε κάποια τελετή. Οι ερμηνείες που έχουν
προταθεί και για τα ομοιώματα φιδιών είναι ότι συμβολίζουν το θάνατο και τη ζωή, τον κάτω κόσμο και τη γη.

Από το λεγόμενο ''Εργαστήριο'' περνάμε στην ''Οικία Τσούντα''. Η ''Οικία Τσούντα'' αποτελείται από τρεις υπόγειους χώρους, το ισόγειο με ένα κυρίως δωμάτιο και μικρά δωμάτια τα οποία πιθανότατα είχαν οικιακή χρήση. Εδώ φυλάσσονταν προϊόντα και αντικείμενα που είχαν σχέση με τη λατρεία και χρησιμοποιούνταν κατά τη διάρκεια τελετουργιών.

ΝΑ της ''Οικίας των Ειδώλων'', στο 3ο επίπεδο, βρίσκεται το συγκρότημα των 5 δωματίων από το οποίο ήρθαν στο φως πλούσια ευρήματα, όπως αγγεία, ελεφαντοστέινα αντικείμενα κ.α. Από την πρώτη περίοδο κατασκευής του μαρτυρείται η ύπαρξη βωμού, κεντρικής εστίας, αδύτου, αλλά και τοιχογραφιών στο μεγαλύτερο δωμάτιο του συγκροτήματος που ονομάζεται ''δωμάτιο με την τοιχογραφία''.

Στο πρώτο επίπεδο στην τοιχογραφία που εκτίθεται στο Μουσείο Μυκηνών εικονίζονται δύο γυναικείες μορφές. Η μια κρατάει ξίφος και η άλλη σκήπτρο ή λόγχη. Ανάμεσα τους αιωρούνται δύο ανδρικές γυμνές μορφές. Όλες οι παραπάνω μορφές βρίσκονται σε ένα δωμάτιο με δάπεδο και κίονες που στηρίζουν την οροφή. Στο αριστερό και κάτω επίπεδο του τοίχου απεικονίζεται μια γυναικεία μορφή που κρατάει στάχυα και συνοδεύεται από ένα ζώο, πιθανότατα ένα γρύπα. Εντάσσεται και αυτή σε ένα δωμάτιο με κίονες και ίσως είναι μια θεότητα η οποία συμβολίζει τη γονιμότητα, προσφέροντας στάχυα στο βωμό.

Ας δούμε τώρα τι αναφέρει το υπουργείο πολιτισμού για τον ταφικό περίβολο Β.. γιατί για τον Α δεν αναφέρει τίποτε, και ας βρέθηκαν τα πλουσιότερα ευρήματα..
Τα μεταφέρω πάλι από εκεί..

Δυτικά της ακρόπολης των Μυκηνών βρίσκεται ο ταφικός κύκλος Β, ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της περιοχής που μας δίνουν στοιχεία για την ταφική αρχιτεκτονική και τα ταφικά έθιμα των Μυκηναίων. Αποτελούσε τμήμα του προϊστορικού νεκροταφείου της περιοχής και περιείχε 26 τάφους οι οποίοι περιβάλλονταν από ένα κυκλικό περίβολο. Χρονολογείται γύρω στο 1650-1550 π.Χ. περίπου.

Ο ταφικός κύκλος Β, ο οποίος άρχισε να χρησιμοποιείται στα τέλη της Μεσοελλαδικής περιόδου (1650 π.Χ.), περιέχει κιβωτιόσχημους και κάθετους λακκοειδείς τάφους. Οι κιβωτιόσχημοι είναι μικροί τάφοι σκαμμένοι στο βράχο και περιέχουν συνήθως ένα σκελετό. Οι λακκοειδείς τάφοι είναι μεγαλύτερου μεγέθους, ορθογώνιου σχήματος και οι πλευρές τους είναι επενδυμένες με τοίχους. Οι τάφοι αυτοί περιέχουν αρκετούς σκελετούς. Οι 26 τάφοι βρέθηκαν σκόρπιοι στο χώρο χωρίς συνεπή προσανατολισμό. Μόνο τέσσερις από αυτούς είχαν επιτύμβιες στήλες. Το έθιμο αυτό να χρησιμοποιούν επιτύμβιες στήλες ως σήμα για την ύπαρξη τάφου εμφανίζεται εδώ για πρώτη φορά στον Ελλαδικό χώρο και είναι κάτι που υιοθετήθηκε από μετέπειτα γενιές και χρησιμοποιείται και σήμερα. Οι στήλες αυτές μαζί με τις στήλες του ταφικού κύκλου Α αποτελούν τα πρώτα δείγματα μνημειώδους γλυπτικής που έχουν ανάγλυφη διακόσμηση.

Σε αντίθεση με τους λακκοειδείς τάφους, οι προγενέστεροι είναι μικρότεροι και έχουν ελάχιστα κτερίσματα. Στους λακκοειδείς βρέθηκε πλήθος κτερισμάτων και αυτό είναι ένα στοιχείο που ήρθε από το εξωτερικό και πιθανότατα από την Αίγυπτο. Τα αντικείμενα που βρέθηκαν είναι πήλινα αγγεία, χάλκινα όπλα, χρυσά κοσμήματα, αιχμές βέλων κ.α. Στα σημαντικότερα βέβαια εντάσσεται η μοναδική νεκρική προσωπίδα από ήλεκτρο που βρέθηκε στο χώρο, αγγείο από ορεία κρύσταλλο με λαβή σε σχήμα κεφαλής πάπιας και σ'ένα σφραγιδόλιθο με παράσταση γενειοφόρου.

Περνώντας τώρα στα ταφικά έθιμα γνωρίζουμε ότι πάνω από τον τάφο γίνονταν νεκρικά δείπνα. Η τελετή αυτή επιβεβαιώνεται από τα οστά ζώων και τα τμήματα αγγείων που βρέθηκαν στο χώμα. Στο πάτωμα του τάφου έστρωναν χαλίκια και μετά τοποθετούσαν το νεκρό, ο οποίος ήταν σε συνεσταλμένη ή εκτεταμένη στάση. Δε βρέθηκαν καύσεις νεκρών. Στις Μυκήνες δεν υπάρχει μόνο ο ταφικός κύκλος Β αλλά και ο ταφικός κύκλος Α, ο οποίος είναι νεώτερος και περιέχει περισσότερα πολυτελή ευρήματα από τον Β. Όπως έχει υποστηριχτεί από πολλούς ερευνητές, οι 2 αυτοί κύκλοι ήταν για τα μέλη της βασιλικής δυναστείας. Μάλιστα πολλοί υποστήριξαν ότι οι 2 αυτοί κύκλοι αντιπροσωπεύουν δυο διαφορετικές δυναστείες.

Βλέπουμε λοιπόν σύμφωνα με τα υπογραμμισμένα τμήματα ότι όντως βρέθηκαν οι τάφοι, και μάλιστα με σκελετούς και πλούσια ευρήματα, ειδικά στον ταφικό περίβολο Α για τον οποίο όμως το υπουργείο δεν αναφέρει τίποτα..

Δεν είναι λίγο περίεργο αυτό;

Όμως μια και αναφέρθηκε (και υπογραμμίστηκε) πιο πάνω ο θησαυρός του Μινύα, ας δούμε τι σόι τάφος ήταν κι αυτός..

Μεταφέρω αυτολεξεί από το www.orchomenos.gr/DHMOS_ORCHOMENOU.htm



Στους ανατολικούς πρόποδες του Υφάντειου λόφου (η ανατολική άκρη του Ακόντιου όρους) και στο δυτικό άκρο του σημερινού Ορχομενού βρίσκεται ένα από τα πιο έξοχα και τα πιο εντυπωσιακά μνημεία των Μινυών. Υπολογίζεται ότι χτίστηκε κατά τη 2η χιλιετηρίδα π.Χ.



ο δρόμος που οδηγεί στην εισοδο του τάφου

Το μνημείο έφεραν στο φως οι ανασκαφές του Ερρίκου Σλήμαν στα 1881-1885, αν και πρώτος επιχείρησε το 1803, χωρίς επιτυχία, ο γνωστός άγγλος Έλγιν.
Μετα τον Σλήμαν έκαναν ανασκαφές το 1893 η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή και στη συνέχεια Γερμανοί αρχαιολόγοι, με επικεφαλείς τους H. Bulle και A. Furtwaengler, στα 1903 και 1905





Οι ανασκαφές αυτές έφεραν στο φως νεολιθικούς συνοικισμούς με κυκλικά και τετράγωνα θεμέλια σπιτιών, τάφους 3000 χρόνων π.Χ., ανάκτορα ή Ασκληπιείο μυκηναϊκής εποχής και άλλα που είναι δείγματα ότι ο τόπος κατοικήθηκε χωρίς χρονικά κενά από τη νεολιθική εποχή (7 χιλιάδες χρόνια π.Χ.). Κατασκευαστές του τάφου φέρονται οι Τροφώνιος και Αγαμήδης, γιοί του βασιλιά του Ορχομενού Εργίνου.


Ο Παυσανίας χαρακτηρίζει το μνημείο "θησαυρό", αλλά κατά τον αρχαιολόγο Χ. Τσούντα, είναι τάφος. Κατά τον Παπαρρηγόπουλο όμως δεν αποκλείεται να χτίστηκε αρχικά για τάφος, κι ύστερα, λόγω ιερότητας και κύρους του χώρου, να χρησιμοποιήθηκε και για τη φύλαξη θησαυρών.
Ανεξάρτητα από το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί το μνημείο, πρόκειται για έργο εύγλωττο μάρτυρα της δόξας και του μεγαλείου των Μινυών και όπως γράφει ο Παυσανίας
"ο θησαυρός του Μινύα, σωστό θαύμα, δεν υστερεί από κανένα άλλο πράγμα απ' όσα είναι μέσα ή έξω από την Ελλάδα".
Για τους αρχαιολόγους ο τάφος του Μινύα , τόσο για την τεχνική του τελειότητα, όσο και για την εσωτερική του διακόσμηση, θεωρείται ανώτερος του τάφου του Ατρέως των Μυκηνών κι ένα από τα πιο έξοχα μνημεία της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής.
Ο τάφος ήταν άθικτος στα χρόνια του Παυσανία (160 μ.Χ.) αλλά όταν ανασκάφηκε από τον Σλήμαν δεν είχε γλυτώσει από τους τυμβωρύχους και γι' αυτό δεν βρέθηκαν αντικείμενα χάλκινα ή ασημένια ή χρυσά όπως σε άλλους θολωτούς Μινυακούς τάφους.


Ο τάφος είναι μαρμάρινος και αποτελείται από τέσσερα μέρη, το δρόμο (μία τάφρο), το στόμιο (είσοδος), τη θόλο (πελώριο κυκλικό οικοδόμημα με κωνική στέγη), και το θάλαμο (ορθογώνιο πλευρικό μικρό δωμάτιο).



Η είσοδος είναι μεγαλοπρεπής και επιβλητική. Η πόρτα της μεγάλης αίθουσας, πλάτους 2,76 μέτρων και ύψους 5,60 μέτρων, σκεπάζεται με ένα τεράστιο υπέρθυρο ογκόλιθο 6 μέτρα μήκος και βάρους άνω των 120 τόνων.





Η θόλος, που είναι το σημαντικότερο από τα τέσσερα μέρη , είναι μια τεράστια κυκλική αίθουσα και έχει διάμετρο δαπέδου 14 μέτρα και τοιχώματα από πελεκημένα μάρμαρα ισοδομικά τοποθετημένα έτσι ώστε να σχηματίζουν δακτυλίδια. Τα δακτυλίδια αυτά όσο ανεβαίνουν γίνονται διαρκώς μικρότερα, ώσπου κλείνουν την κορυφή και σχηματίζουν έτσι μια θολωτή κυψέλη.
Το εσωτερικό του τάφου πρέπει να είχε διακόσμηση με χάλκινα και χρυσά κοσμήματα και χαλκοστρωμένο το δάπεδό του, πράγμα που βεβαιώνεται από τις υποδοχές στους τοίχους κι από ένα απομεινάρι πλάκας χαλκού σφηνωμένο ανάμεσα στο δάπεδο και τον τοίχο αριστερά της εισόδου.
Στη θόλο γίνονταν οι θυσίες και οι νεκρικές τελετές.


Στα βορειοανατολικά της θόλου υπάρχει μικρή πόρτα ύψους 2,12 μέτρων και πλάτους 1,44 μέτρων που συγκοινωνεί με το θάλαμο (μικρό ορθογώνιο τετράπλευρο δωμάτιο) όπου γινόταν η ταφή των νεκρών. Η οροφή του θαλάμου είναι καλυμμένη με πρασινωπές λεπτές λίθινες τετράγωνες πλάκες
σκαλισμένες με ανθέμια, ρόδακες και σπειροειδή κοσμήματα. Από απομεινάρια που βρέθηκαν, φαίνεται πως και οι τέσσερις κατακόρυφοι τοίχοι του θαλάμου, ήταν καλυμμένοι με παρόμοιες πλάκες που έφεραν περίτεχνη και πλούσια διακόσμηση.

Βλέπουμε λοιπόν κι εδώ την ίδια τακτική..
Ο παυσανίας βρήκε άθικτο το μνημείο και λέει ξεκάθαρα ότι ήταν θησαυρός, και οι σύγχρονοι το ονομάζουν τάφο..

Δεν είναι λίγο περίεργο αυτό;
Άλλη μια φορά περίεργο..

Τελικά αυτοί οι Ελληνες δεν είχαν Ναούς τότε;
Μόνο τάφους;

και για να ξεκαθαρίζω τί εννοώ..
εννοώ οτι τα συγκεκριμένα μνημεία, βρέθηκαν απο τους Μυκηναίους και είχαν διαφορετική χρήση..
ΔΕΝ ήταν τάφοι και δέν νομίζω ακόμη να ήταν Ναοί.. ίσως έπαιξαν το ρόλο Ναών εκείνη την εποχή..

έχω "κοκκινήσει" τα σημεία που κρίνω ενδιαφέροντα στην ανάρτηση..
επίσης πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία στο ότι είχαν κυψελοειδές σχήμα!

γι αυτό το σχήμα, θα αναφερθούμε σε κάποια επόμενη ανάρτηση..
πάντως είναι μία καλή αφετηρία για να σκεφτείτε..


υγ: η ανάρτηση αυτή, είναι δική μου έρευνα ετών την οποία έχω δανείσει κατά το παρελθόν σε άλλα διαδικτυακά μέρη..(καθώς και άλλες που θα ακολουθήσουν)















Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Ποιοί ζούν ανάμεσά μας!!! (απίστευτο περιστατικό!)..

Πρίν χρόνια, ο Παρατηρητής, μαζί με άλλο ένα μέλος της Σείριος, συμμετείχαν σε μία εκδρομή στην Επίδαυρο, που διοργάνωνε η ραδιοφωνική εκπομπή (στην οποία αργότερα, έγινα συμπαραγωγός) του Γιώργου Καρποδίνη, με όνομα "Άγνωστοι Επισκέπτες" στην Δημοτική ραδιοφωνία, Κανάλι 1 Πειραιά..

το σκεφτόμουν πάρα πολύ για να ανακοινώσω αυτή την εμπειρία..

είμασταν περίπου 80 άτομα γκρούπ..
όπως είναι φυσικό, είχαμε χωριστεί σε "πηγαδάκια"..
κάποια στιγμή, είπαμε να μπούμε στο μουσείο της Επιδαύρου..

μέχρι να μαζευτούμε απο τα πηγαδάκια, με φώναξε ο Γιώργος να δώ κάτι περίεργο..
τον ρώτησα τι ακριβώς και μου είπε "κάτσε να δείς δύο τύπους που θα βγούν απο τις τουαλέτες"..
έκατσα κι εγώ λοιπόν περιμένοντας και πράγματι, δέν άργησαν να βγούν..

ήταν δύο άνθρωποι (?) μεσαίου αναστήματος, που έμοιαζαν μεταξύ τους σχετικά, είχαν καστανά μαλλιά και περπατούσαν περίεργα!!

οι κλειδώσεις τους στα γόνατα, έμοιαζε να "σπάνε" πρός τα πλάγια και όχι εμπρός όπως σε όλους μας..

η επιβεβαίωση ήρθε, όταν πέρασαν μπροστά μας και ανέβηκαν τα σκαλοπάτια για να μπούν στο μουσείο!!
εκεί φάνηκε ξεκάθαρα οτι οι κλειδώσεις "έσπαγαν" εντελώς στο πλάϊ και όχι εμπρός!!!

είχα αναφερθεί σε αυτή την πιό παράξενη εμπειρία σε προηγούμενη ανάρτηση περί της Θόλου της Επιδαύρου..
γνωρίζω οτι πολλοί δέν δέχονται τέτοιου είδους μαρτυρίες, αλλά δέν θα το δημοσιοποιούσα αν δέν το βιώναμε πολλά άτομα και είμαι σίγουρος γι αυτό που είδαμε, τουλάχιστον 15-20 άτομα που είμασταν στο πρώτο πηγαδάκι..

τώρα περνάμε στο τελείως εξωπραγματικό του  όλου θέματος..

όταν μπήκαν στο μουσείο, φυσικά τους ακολουθήσαμε..
παρατηρήσαμε οτι ο ένας εκ των δύο, (ο ψηλότερος κατά 5-πόντους) όποια κίνηση έκανε, ο άλλος την μιμούταν..
δηλαδή, ακουμπούσε το χέρι στο μάγουλο, έκανε και ο άλλος ακριβώς την ίδια κίνηση παρατηρώντας τον πρώτο..
στηριζόταν το βάρος του στο ένα πόδι και το άλλο ήταν παρατεταμένο, αντέγραφε αμέσως την κίνηση κι ο δέυτερος..

εκεί η περιέργεια μου χτύπησε "κόκκινο"..

πήγα δίπλα τους να ακούσω μήπως μιλήσουν και σε ποιά γλώσσα θα μιλήσουν..
στάθηκα λοιπόν πίσω τους για να μην είμαι και τελείως αδιάκριτος και εκεί ήταν το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!!

ΕΙΧΑΝ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΟΠΗ ΠΟΥ ΕΤΡΕΧΕ ΕΝΑ ΥΠΟΚΙΤΡΙΝΟ ΥΓΡΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΣΒΕΡΚΟ!!!

εκεί δέν είχα πλέον καμία αμφιβολία οτι αυτά που βλέπαμε όλοι μας, δέν είναι άνθρωποι..

δέν εννοώ οτι ήταν εξωγήινοι-ενδογήινοι ή κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα ΔΕΝ ήταν άνθρωποι..

δυστυχώς δέν είχα αυτοκίνητο να τους ακολουθήσω (είμασταν με πούλμαν όλο το γκρούπ) και η αλήθεια είναι οτι τα έχασα όπως και όλοι μας..

σίγουρα έχω φωτογραφίες τους την ώρα που έβγαιναν αρχικά απο τις τουαλέτες, αλλά θέλει πολύ ψάξιμο μιά και έχω αρχείο με πάνω απο 5000 φωτογραφίες και οι περισσότερες με φίλμ..

αν και δέν ξέρω αν θα ήταν φρόνιμο να τις ανεβάσω έτσι κι αλλιώς ;)

φωτό, απο την γνωστή ταινία "they live"


ο νοών νοείτω..

η ιστορία είναι πραγματική και βέβαια, υπάρχουν όλοι οι παρευρισκόμενοι μάρτυρες..

πηγή ΟΜΑΔΑ ΣΕΙΡΙΟΣ

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Η Νεραϊδοσπηλιά!

Πρίν χρόνια και πάλι, ξεκινήσαμε για την Βάργιανη Φωκίδος..

Βάργιαννη είναι χωριό που βρίσκεται στο νομό Φωκίδας σε υψόμετρο 890 μέτρων και με πληθυσμό 83 κατοίκους. Το χωριό είναι γνωστό από την μεγάλη μάχη (14 Σεπτεμβρίου 1824) που έληξε με νίκη των Ελλήνων και συντριβή των Τούρκων. Ανέδειξε τους ανδρείους αγωνιστές του 1821 Καπετάν Λιάπη και Νίκο Μπαλαούρα, ενώ 20 Βαργιανίτες πήραν μέρος στην Άλωση του Κάστρου των Σαλώνων. Γιορτάζει στις 26 Ιουλίου, της Αγία Παρασκευής στον ομώνυμο καθεδρικό ναό. Σήμερα αποτελεί παραδοσιακό οικισμό με πέτρινες κατασκευές. Αξιοθέατο της περιοχής είναι η Νεραϊδοσπηλιά με σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Γραβιάς."
πηγή κειμένου,  εδώ

μιά παρέα 5 ατόμων μέχρι να βγούμε στο μονοπάτι..

που υπήρχαν τα σύμβολα για να μας οδηγούν..
τα σημάδια είναι για τους γνώστες..

η διαδρομή φανταστική..

τι καλύτερο άλλωστε απο την πορεία στο δάσος;


και νάτη!
βλέπετε έναν φίλο μπροστά στην είσοδο για να καταλάβετε το μέγεθος της εισόδου..




πανέμορφη!
μία φωτογραφία, χίλιες λέξεις.. φιδίσιοι σχηματισμοί απο τα άλατα του νερού που κάποτε περνούσε απο εδώ..


πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να σχηματιστούν όλα τούτα..

























κλίκ εδώ για να δείτε που βρίσκεται..

"Στην Νεραιδοσπηλιά στην Βάργιανη λέγεται ότι παλιά κατοικούσαν νεράιδες. Βρίσκεται στο μέσο περίπου απόκρημνου βράχου νότια της Βάργιανης σε ορθοπλαγιά του Παρνασσού. Υπάρχουν πολλές σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Γίνονται πολλές μελέτες για την ανάδειξη του."

κι όμως, το κείμενο αυτό, το βρήκα εδώ απο το σαιτ ενός ξενώνα..

αν μπείτε, θα δείτε οτι γράφει και για το Επτάστομον..

"η σπηλιά  Επτάστομος με τα 7 ανοίγματα που κατά νεώτερες επιστημονικές διαπιστώσεις σε βάθος 70m  υπάρχει ο νοτιότερος παγετώνας της Ευρώπης"!

μιά και το θυμήθηκα διαβάζοντας το, προσεχώς θα σας το δείξω κι αυτό!


και το ταξίδι συνεχίζεται..

πηγή ΟΜΑΔΑ ΣΕΙΡΙΟΣ

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Περιοδικό ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Στο τεύχος του περασμένου Σαββάτου, 16-10-2010 έγινε μία μικρή αναφορά στην ομάδα Σείριος στο ένθετο περιοδικό ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ του Ελεύθερου τύπου..


και συγκεκριμένα στην στήλη, ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, παρουσιάστηκαν 5 ομάδες, οι κάτωθι:

Η ομάδα Πυθέας με το link http://www.explorers.gr/

Η ομάδα μας, (Σείριος) http://seiriosteam.blogspot.com/

Η ομάδα Alpha research team http://alpharesearchteam.wordpress.com/

Η ομάδα PRC (paranormal research crew) http://rc.paranormalteams.net/

και τέλος το αρχείο fortean traveller του βρετανικού περιοδικού  "Fortean times" http://www.forteantimes.com/features/fortean_traveller/archive/

το εξώφυλλο

η παρουσίαση των ομάδων
η κεφαλίδα με τις μικρογραφίες των λογότυπων των ομάδων

η παρουσίαση της Σείριος

Ευχαριστούμε πολύ τα "ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ" και προσωπικά εγώ ευχαριστώ τον Απόστολο Αντωνάκη διευθυντή του περιοδικού..

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

ΤΟ ΦΡΑΓΚΟΚΑΣΤΕΛΛΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ!

Ναί!

κι εκεί φτάσαμε βέβαια..
Ψάχνοντας τους Δροσουλίτες..

 Τί να πεί κανείς για αυτό το φαινόμενο..
έχουν ειπωθεί τόσα..

"Η ιστορία του Φραγκοκάστελλου ξεκινά από την εποχή του Χαλκού. Έντονη ανθρώπινη δραστηριότητα παρατηρείται στην ευρύτερη περιοχή του Φραγκοκάστελλου, δηλαδή στα Σφακιά, ήδη από τα προϊστορικά χρόνια, ακόμη και σε σημεία ορεινά και δυσπρόσιτα. Έχουν εντοπιστεί αρκετές μινωικές θέσεις των χρόνων 1800-1450 π.Χ. Το Φραγκοκάστελλο παρουσιάζει τη μεγαλύτερη ακμή του μεταξύ 3ου και 6ου μ.Χ. αιώνα. Την εποχή αυτή έχουμε  εκτεταμένη κατοίκηση σε οικισμούς και σώζονται δείγματα κεραμικής.
Από τα μέσα του 7ου μ.Χ. αιώνα μέχρι και το 824 μ.Χ οι αραβικές επιδρομές οδήγησαν στη σταδιακή εγκατάλειψη των παράλιων θέσεων με αποτέλεσμα οι οικισμοί να μεταφέρονται στην ενδοχώρα για προστασία από τους πειρατές. Αυτό συνέβη και στο Φραγκοκάστελλο."

Το Φραγκοκάστελλο την εποχή των Ενετών

"Επί Ενετοκρατίας γίνεται αναφορά σε ισχυρές οικογένειες, ευγενικής καταγωγής από το Βυζάντιο, με μεγάλες ιδιοκτησίες και επιρροή στον ορθόδοξο πληθυσμό. Οι Ενετοί τους είχαν δώσει περιορισμένες διοικητικές εξουσίες, εφαρμόζοντας έτσι ένα φεουδαρχικό σύστημα προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες της Κρήτης.

Στην περιοχή των Σφακίων κυριαρχεί η οικογένεια των Σκορδύληδων. Από αυτή κατάγονταν οι οικογένειες των Πατέρων και των Παπαδόπουλων, δύο οικογένειες με διαμάχες μεταξύ τους, οι οποίες στην προσπάθειά τους να επιβάλουν την τάξη, κατέφευγαν σε παράνομες πράξεις και καταπιεστική συμπεριφορά απέναντι στους συντοπίτες τους, όπως αναφέρουν ενετικές πηγές. Η καταπίεση των φεουδαρχών δημιουργούσε μεγάλη αναστάτωση στην περιοχή, γι αυτό οι ίδιοι άρχισαν να ζητούν επίμονα από την Βενετία την ανέγερση φρουρίου στην περιοχή, τόσο για λόγους προστασίας από πειρατικές επιδρομές αλλά και για τον έλεγχο των ανυπότακτων ντόπιων. Τελικά το αίτημα τους έγινε αποδεκτό από τη Βενετσιάνικη Γερουσία στις 10 Φεβρουαρίου του 1371.

Το κάστρο ολοκληρώθηκε το 1374 και οι Ενετοί το ονόμασαν Κάστρο του Αγίου Νικήτα, από την εκκλησία που βρίσκεται κοντά σε αυτό. Ωστόσο οι ντόπιοι που ποτέ δεν το είδαν θετικά, το αποκάλεσαν περιφρονητικά Φραγκοκάστελλο, δηλαδή το φρούριο των Φράγκων (καθολικών ξένων), Castelfranco ή Franco Castello. Τελικά η ονομασία αυτή επικράτησε και υιοθετήθηκε και από τους Ενετούς.

Η κατασκευή του φρουρίου δεν φαίνεται ότι εξυπηρετούσε ιδιαίτερα τους σκοπούς για τους οποίους χτίστηκε καθώς στην περιοχή των Σφακίων δεν επιβλήθηκε ποτέ η τάξη, έτσι υπάρχουν περίοδοι όπου το Φραγκοκάστελλο δεν είχε ούτε καν μια μικρή στρατιωτική φρουρά"
      


Το Φραγκοκάστελλο την εποχή των Τούρκων

"Επί τουρκοκρατίας το Φραγκοκάστελλο συνέχισε να ερειπώνεται. Στα Ορλωφικά (1770) εκεί στρατοπέδευαν τα τούρκικα στρατεύματα που πολεμούσαν ενάντια στους επαναστατημένους Σφακιανούς. Σ’ αυτό το φρούριο παραδόθηκε ο αρχηγός της επανάστασης αυτής μετά την αποτυχία της, ο Ιωάννης Βλάχος ή Δασκαλογιάννης, που γδάρθηκε ζωντανός στο Ηράκλειο για παραδειγματισμό.

Το 1828 νέα αναζωπύρωση της επανάστασης στην Κρήτη ενάντια στον τουρκικό ζυγό φέρνει στο Φραγκοκάστελλο τον βορειοηπειρώτη Χατζή Μιχάλη Νταλιάνη όπου και οχυρώνεται.

Η απόφαση να εγκαταλείψουν την γνώριμη γι’ αυτούς πολεμική τακτική του κλεφτοπολέμου και να αντιταχθούν στον πολλαπλάσιο τακτικό τουρκικό στρατό στον επίπεδο κάμπο, στάθηκε ευνοϊκή για τους Τούρκους του Μουσταφά Ναϊλή πασά, διοικητή της Κρήτης. 600 Ελληνες αντιμετώπισαν 8000 Τούρκους για μια βδομάδα. Ο Χατζή Μιχάλης Νταλιάνης σκοτώθηκε, όπως και 338 από τους υπερασπιστές του κάστρου. Οι υπόλοιποι συνθηκολόγησαν με τους Τούρκους, τους παρέδωσαν το κάστρο και έφυγαν. Ο Μουσταφά πασάς, ανατίναξε το ερειπωμένο φρούριο για να μην χρησιμοποιηθεί ξανά ως οχυρό επαναστατών.

Αργότερα, όμως, στη διάρκεια της μεγάλης Κρητικής επανάστασης (1866-1869) αναγκάστηκε να το ανακατασκευάσει για τον καλύτερο έλεγχο του νησιού.

Το Φραγκοκάστελλο έπεσε σε αχρηστία μετά την απελευθέρωση της Κρήτης και σήμερα στέκει για να θυμίζει την αιματοβαμμένη ιστορία του, που αναβιώνει κάθε χρόνο μέσα από το θρύλο των φαντασμάτων που το στοιχειώνουν, τους περίφημους Δροσουλίτες."


"Κάθε χρόνο στα τέλη του Μάη, με την πρωινή δροσιά εμφανίζονται οι «Δροσουλίτες», τα φαντάσματα των νεκρών πολεμιστών του Χατζή Μιχάλη Νταλιάνη που υπερασπίστηκαν το κάστρο Φραγκοκάστελλο από τους Τούρκους."


"Εξακόσια παλικάρια πολέμησαν ενάντια σε 8.000 τούρκους. Αντεξαν περισσότερο από μια βδομάδα αλλά στο τέλος χάθηκαν οι 335 από αυτούς, μαζί κι ο αρχηγός τους. Οι απώλειες των Τούρκων ήταν 800 στρατιώτες.

Οπως λέει ο θρύλος, τα κορμιά των πολεμιστών του Νταλιάνη έμειναν άταφα, ώσπου δυνατός άνεμος φύσηξε κι έφερε την άμμο από τούς αμμόλοφους της παραλίας "Ορθή Αμμος" και τα σκέπασε.

Τις τελευταίες μέρες του Μαίου και τις πρώτες του Ιουνίου, ανθρωπόμορφες σκιές εμφανίζονται να προχωράνε ό ένας πίσω από τον άλλο για 10 λεπτά περίπου την ανατολή του ήλιου, μόνο με άπνοια και αυξημένη υγρασία στην ατμόσφαιρα. Προχωρούν αργά προς το κάστρο και χάνονται στη θάλασσα."


Δροσουλίτες, επιστημονική εξήγηση

"Πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν δει τις σκιές από τους Δροσουλίτες και, σύμφωνα με μια ερμηνεία, πρόκειται για αντικατοπτρισμό που οφείλεται στη διάθλαση των ηλιακών ακτίνων στο νέφος της πρωινής δροσιάς. Οι κάτοικοι του Φραγκοκάστελλου είχαν κάνει την παρατηρηση αυτή, ότι δηλαδή τα "φαντάσματα" εμφανίζονται μόνο πολύ νωρίς το πρωί με την δροσιά, γι αυτό και τους έδωσαν το όνομα "Δροσουλίτες". Οι Δροσουλίτες είναι άκακα φαντάσματα που δεν πείραξαν ποτέ κανένα."


Δροσουλίτες, εμφανίσεις

"Λέγεται ότι το 1890 Τούρκοι στρατιώτες που βρίσκονταν στο Φραγκοκάστελλο, έφυγαν πανικόβλητοι όταν αντίκρυσαν τους Δροσουλίτες. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν οι Γερμανοί είχαν καταλάβει την Κρήτη, ένα στρατιωτικό απόσπασμα είδε τα φαντάσματα, νόμισε ότι ήταν αντάρτες και άρχισαν να πυροβολούν εναντίον τους. Φυσικά δεν πηγώθηκε κανείς, παρά μόνο η αξιοπρέπεια των Γερμανών στρατιωτών.

Οι σκιές δεν εμφανίζονται κάθε χρονιά, αλλά μπορεί να περάσουν αρκετά χρόνια χωρίς καμιά εμφάνιση. Επίσης δεν έχουν φωτογραφηθεί ή βιντεοσκοπηθεί ποτέ."
πηγή κειμένου απο  http://www.explorecrete.com/


Πάντως, το Φραγκοκάστελλο, το επισκέφτηκα πρίν χρόνια..
ξεκινούσα νύχτα ακόμη για να φτάσω στον τόπο..
η ομορφιά που είδα, με κάλυψε ακόμη κι αν δέν κατάφερα να συναντήσω τους Δροσουλίτες..


κάποιες φορές, το ταξίδι μετράει..


η μόνη μαρτυρία που είχα, ήταν ενός ντόπιου που μου διηγήθηκε οτι στην κατοχή, το κάστρο ήταν υπο την εποπτεία των Γερμανών..
κάποια μέρα ξημερώματα, είδαν μέσα απο την θάλασσα ένα πάνοπλο καράβι..
τότε έδωσαν συναγερμό και άρχισαν να πυροβολούν πανικόβλητοι..
μετά απο κάμποση ώρα, αντιλήφθηκαν οτι ήταν σκιές μέσα στην καταχνιά απο την θάλασσα..

και να κλείσουμε με ένα ωραίο τραγούδι απο τον Χρύσανθο και μιά μαντινάδα....


«.....Μ΄ ακόμη και το σήμερο, στις δεκαφτά του Μάη

ούλο τα΄ ασκέρι φαίνεται με τον Χατζημιχάλη.

Και πολεμούν στα σύννεφα κι ακούγοντ΄ οι μπουρμπάδες.

Φωνές και αλογοπεταλιές στου Καστελλιού τσι μπάντες.

Ούλ΄ οι γιαλαφρόστρατοι, θωρούν τσι και τρομάζουν,

μα κείνοι Θεός σχωρέσει των, κανένα δεν πειράζουν.....

αραγες κι είντα θέλουσι κι είντα μασέ θυμίζουν;

Αυτούς που σφάχτηκαν εκειά και τα βουνά ραϊζουν.....»

η μαντινάδα -και πολλές άλλες ενδιαφέρουσες πληροφορίες- απο εδώ..

πάντως έχω καιρό να πάω και ελπίζω να τα φέρει η τύχη να το ξανακάνω το ταξίδι..

προσεχώς θα ανεβεί θέμα με φωτογραφίες απο το παρακείμενο εκκλησάκι με τα περίεργα ψηφιδωτά..

πηγή ΟΜΑΔΑ ΣΕΙΡΙΟΣ

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Αρχαίο Θορικό!

Αρχαίο θέατρο στο Θορικό.

Το θέατρο, ένα από τα αρχαιότερα, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον για τις ιδιορρυθμίες του. Χτίστηκε στο 3ο τέταρτο του 5ου αιώνα. Το κοίλο, με χτιστά λίθινα εδώλια, δεν αποτελεί όπως στα άλλα θέατρα ημικύκλιο, άλλα μισή έλλειψη και έχει στη μια πάροδο ναΐσκο του Διονύσου και στην αντικρινή σύμπλεγμα μικρών δωματίων.








ένα από τα αρχαιότερα επίπεδα πλυντήρια.

η είσοδος της αρχαίας μεταλλευτικής στοάς, στην οποία μαρτυρείται παρουσία ανθρώπων και εκμετάλλευση των πόρων της από το 3.000 π. χ. !!!


 Εδώ άνθησε το δράμα, «κάλλιστον εύρημα των Ελλήνων». Η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών διενήργησε το 1886 την πρώτη ανασκαφική έρευνα. Ο καθηγητής H. F. Mussche, από το 1963 και επί δύο δεκαετίες ασχολήθηκε – στα πλαίσια της Βελγικής Αρχαιολογικής αποστολής – συστηματικά με την ανασκαφή του χώρου και απέδειξε ότι το θέατρο στην πρώϊμή του μορφή  - η πλαγιά του λόφου, ως φυσικόν κοίλον για τους θεατές, και ο πρώτος τοίχος που υποστηρίζει την ορχήστρα για τον υποκριτή και το χορό – λειτούργησε στα τέλη της αρχαϊκής περιόδου (τέλη 6ου π.Χ. αι.). Ο δεύτερος τοίχος που στηρίζει την ορχήστρα, το κατώτερον κοίλον, είναι των μέσων του 5ου π.Χ. αι. και το ανώτερο κοίλον με τον ισοδομικό αναλημματικό τοίχο είναι των μέσων του 4ου π.Χ. αι. Το κοίλον του θεάτρου δεν έχει το τυπικό ημικυκλικό σχήμα αλλά ελλειψοειδές, η δε ορχήστρα δεν ήταν κυκλική ήταν όμως η πιο μεγάλη από τις άλλες ορχήστρες των αρχαίων ελληνικών θεάτρων.

το εσωτερικό της στοάς..

Δύο κλίμακες το χωρίζουν σε τρεις ανισομεγέθεις κερκίδες. Μετά την επέκτασή του με το ανώτερο κοίλον προστέθηκε διάζωμα. Επίσης διευκολύνθηκε η πρόσβαση στο ανώτερο κοίλον με δύο εισόδους ανατολικά και δυτικά (μέσα του 4ου π.Χ. αι.). Η χωρητικότητα του θεάτρου ήταν γύρω στους 4.000 θεατές. Δυτικά της ορχήστρας σώζεται η βάση μικρού ναού αφιερωμένου στο Διόνυσο (μέσα του 5ου π.Χ. αι.), σε ευθυγράμμιση με τη δυτική πάροδο αποκαλύφθηκε οικία την οποία χρησιμοποιούσαν οι ιερείς και μια αίθουσα που χρησίμευε ως σκηνοθήκη. Η σκηνή ήταν ξύλινη και δεν αντικαταστάθηκε αργότερα από λίθινη κατασκευή όπως έγινε σε άλλα θέατρα. Δύο μονόλιθοι που εντοπίστηκαν στο αμέσως παρακείμενο αρχαίο νεκροταφείο, με μεγάλες υποδοχές στο κέντρο τους χρησιμοποιήθηκαν για τη στήριξη των δοκών που συγκρατούσαν τη σκηνή.
Ανατολικά της ορχήστρας υπάρχει η βάση του βωμού (μέσα 5ου π.Χ. αι.) και μια λαξευμένη αίθουσα (μέσα 5ου π.Χ. αι.) με φυσικούς πάγκους για τις ανάγκες των συνεδριάσεων των εκπροσώπων του δήμου ο χώρος δε του θεάτρου χρησιμοποιούταν και ως τόπος συγκεντρώσεων και συνελεύσεων των πολιτών. Εκεί θ’ αντηχούσαν οι παιάνες και οι ιαχές των Αθηναίων εφήβων κατά την τελετή της ενηλικίωσής τους όταν τους ανέθετε ο δήμος τη φύλαξη του οχυρού του Θορικού.
Η νότια ζώνη του θεάτρου καταλαμβάνεται από μια νεκρόπολη (έναρξη απ’ το 570 – τέλη 4ου π.Χ. αι.), όπου ανακαλύφθηκε και μια κάμινος παραγωγής σιδήρου της Ρωμαϊκής εποχής. Ο καθηγητής H.F. Mussche γι’ αυτές τις αρχιτεκτονικές ρυθμίσεις στο χώρο του θεάτρου σημειώνει: «πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αυτό που βλέπουμε σήμερα δεν πρέπει να είχε την ίδια παράξενη θέα στην αρχαιότητα. Η νεκρόπολη κατά μεγάλο μέρος, ήταν αθέατη απ’ τον όγκο της σκηνής, το πλυντήριο – που βρίσκεται δυτικά ακριβώς δίπλα στο θέατρο ήταν κρυμμένο απ’ τον όγκο του ναού του Διονύσου στη δυτική πάροδο».

Η έναρξη του χρόνου λειτουργίας του θεάτρου στα τέλη του 6ου π.Χ. αι. του δίνει πρωτεύουσα θέση στην ιστορία του δράματος διότι αποτελεί το ορατό τεκμήριο της μετάβασης απ’ τις αρχικές διονυσιακές τελετές στις δραματικές.

Σαφέστατα μας ζωντανεύει την εποχή – απ’ τα μέσα του 6ου αι και μετά – κατά την οποία ο πατέρας του δράματος, ο Θέσπις απ’ το Δήμο Ικαρίας (σημερινό Διόνυσο) της Αττικής δημιούργησε το «Άρμα Θέσπιδος», τον πρώτο περιοδεύοντα θίασο στον κόσμο, και έδινε παραστάσεις στους Δήμους της Αττικής, προφανώς και στο Θορικό. Ο Θέσπις είχε εισαγάγει την εξής εμπνευσμένη καινοτομία, πρόσθεσε έναν υποκριτή (αποκριτή) που αποκρινόταν, διαλεγόταν με το χορό ο οποίος τραγουδούσε τον διθύραμβο, το λατρευτικό τραγούδι προς τιμήν του Διονύσου, συνδέοντας έτσι το επικό (αφηγηματικό) με το λυρικό στοιχείο.

 

Απ’ το Δήμο Θορικού καταγόταν ο τραγικός ποιητής Καρκίνος (Καρκίνος Ξενοτίμου Θορίκιος) (5ος π.Χ. αι.), τον οποίο διακωμωδεί σε πολλά έργα του ο Αριστοφάνης˙ είναι αυτός που πρώτος εμφάνισε στη σκηνή τους θεούς πάσχοντες, κι ο μεγάλος κωμωδιογράφος στις «Νεφέλες» του τον περιγελά («Νεφέλαι» στιχ. 1260-1261 μετάφρ. Ποιος είναι αυτός που έβαλε τα κλάματα; Μήπως κανένας απ’ τους θεούς του Καρκίνου;)
Ο εν λόγω ποιητής από τον Θορικό φαίνεται ότι ήταν πλούσιος και επιφανής Αθηναίος πολίτης διότι μνημονεύεται ως τριήραρχος, είχε προσφέρει δηλαδή χρήματα για την πληρωμή των ναυτών και τον εξοπλισμό μιας τριήρους, όντας, σύμφωνα με τη συνήθεια στην Αθήνα, και κυβερνήτης- αναφέρεται επίσης και ως συστρατηγός- με άλλους δύο- στην εκστρατεία με 100 Αθηναϊκά πλοία στις αρχές του Πελοποννησιακού πολέμου (431 π.Χ.) κατά της Πελοποννήσου.
Ακόμη φαίνεται ότι δημιούργησε οικογενειακή παράδοση σε σχέση με την τραγική ποίηση αφού ο ένας γιος του, ο Ξενοκλής,  αναφέρεται ως τραγικός ποιητής και οι άλλοι ως χορευτές, ο δε έγγονός του που είχε το ίδιο όνομα, Καρκίνος, (4ος π.Χ. αι.) φέρεται ως ποιητής τραγωδίας με τον τίτλο Ορέστης, άλλα έργα του δε αναφέρει ο Αριστοτέλης (Αμφιάραος. Αλόπη, Οιδίπους, Μήδεια).
Τις δραματικές παραστάσεις παρακολουθούσαν εκτός των ελευθέρων ανδρών και των γυναικών τους και πολλοί δούλοι του Λαυρίου, όπως υποστηρίζεται τελευταία, καθήμενοι στα εδώλια πάνω απ’ το διάζωμα. Οι άρχοντες, οι επίσημοι, κάθονταν σε ειδικές θέσεις, στα πρώτα ξεχωριστά εδώλια του θεάτρου στο ίδιο ύψος της ορχήστρας.



Σε κάποια απόσταση δυτικό του θεάτρου βρέθηκαν τα θεμέλια του ναού της Δήμητρας και της Κόρης, του οποίου το καλύτερα διατηρημένο αρχιτεκτονικό υλικό φαίνεται ότι μεταφέρθηκε στην Αθήνα όταν ο Θορικός παράκμασε και χρησιμοποιήθηκε στον πρόναο του  ναού της Δήμητρας και της Κόρης που χτίστηκε κοωτό στο δυτικό κράσπεδο της οδού των Παναθηναίων. Εκτός από τη λατρεία της Δήμητρας και της Κόρης, είναι γνωστή και η λατρεία του επώνυμου ήρωα Θορίκου, του Διός Αυαωτήρος, της Ήρας Ειλει θυίας και του Διονύσου.

Εκτός από το θέατρο, έχουν βρεθεί ερείπια τειχών που χρονολογούνται στο 409 π.Χ., τμήματα στοάς, ενώ πολύ σημαντικό είναι τα τμήματα της κλασικής πόλης του Θορικού, που έχουν ανασκαφεί από το 1963 από Βέλγους αρχαιολόγους, και ειδικότερα της βιοτεχνικής της συνοικίας.



Μεταξύ άλλων βρέθηκε εργαστήριο καθαρισμού και πλυσίματος του μεταλλεύματος, που αποτελείται από περίπλοκο σύστημα δεξαμενών και αγωγών και το οποίο ήταν σε χρήση μέχρι τα τέλη του 5ου αιώνα. Τέλος, από το νεκροταφείο της πόλης ανασκάφηκαν συνολικό  72 τάφοι, γεωμετρικών, αρχαϊκών και κλασικών χρόνων.




ΘΟΡΙΚΟΣ


Ο Θορικός ήταν  στην αρχαιότητα μια από της σημαντικές πόλεις της Αττικής που βρίσκεται στα νοτιοανατολικό της παραλίας, μισή ώρα βόρεια του Λαυρίου και την οποία, σύμφωνα με την παράδοση, ίδρυσε  ο Κέκρωψ. Ήταν χτισμένος στον βόρειο μυχό του κόλπου, στα ρίζα του εκει λόφου Βελατούρι και στον προς τα δυτικό ομαλό χώρο.




Τα παλαιότερα ίχνη κατοίκησης ανήκουν ίσως, στα νεολιθικά χρόνια (αρχές 3ης χιλιετίας ).
Hδη στη ΜΕ εποχή ( 1900-1600 π.Χ.) οι κάτοικοι του Θορικού γνώριζαν και άκουσαν την επεξεργασία των μεταλλευμάτων του Λαυρίου. Τη μυκηναϊκή εγκατάσταση στο χώρο επιβεβαιώνουν δυο Θολωτοί τάφοι, στου οποίους υπάρχουν σαφή ίχνη ηρωολατρίας κατά την αρχαϊκή εποχή. Στα γεωμετρικά χρόνια υπήρχε οικισμός και νεκροταφείο, τα οποία εντοπιστήκαν.
Στα κλασικά και στα πρωϊμαελληνιστικά χρόνια ήταν σημαντικό οχυρό των Αθηναίων. Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση, που μάλλον αντανακλά ιστορικά γεγονότα, πριν από τον Θησέα αποτελούσε ξεχωριστό δήμο όπου ο Ερεχθεύς είχε κάνει βασιλιά τον γαμπρό του Κέφαλο. Επί Κλεισθένους έγινε δήμος της  Ακαμαντίδος  φυλής. Ήταν κέντρο εμπορικής κίνησης στο οποίο συγκεντρωνόταν  η ξυλεία των γύρων δήμων. Τον Θορικό δεν το αναφέρει καθόλου  ο Παυσανίας, γιατί είχε  τελείως  παρακμάσει στην εποχή του. Ήδη από τα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα είχαν εμφανιστεί σοβαρά σημάδια παρακμής, που οφείλονται  ίσως στις πολλαπλές  ήττες της Αθήνας.  Μια αναλαμπή  τον 4ου π.Χ. αιώνα αποτέλεσε  πρόσκαιρη αναβίωση της οικονομικής άνθησης της πόλης, που παράκμαζε σταθερά μετά την εξάντληση των εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων του Λαυρίου και την υποτίμηση του αργύρου τον 4ου π.Χ. αιώνα.


Ο Πομπώνιος ο Μέγας, ο οποίος έζησε κατά το πρώτο μισό του 1ου  μ.Χ. αιώνα, υποστήριζε ότι ο Θορικός και η Βραυρώνα ήταν κάποτε πόλεις, ήδη δε  παρέμειναν μόνο ονομασίες , πράγμα που μας κάνει να συμπεραίνουμε ότι κατά την εποχή εκείνη ο Θορικός ήταν εγκαταλελειμμένος και κατεστραμμένος.
Στη μέση της χερσονήσου που χωρίζει τον βόρειο όρμο (Φραγκολίμανο) από τον νότιο (το κυρίως λιμάνι του Θορικού) υπάρχουν φτωχά λείψανα ενός φρουρίου που είχαν χτίσει οι Αθηναίοι στο τέλος του 5ου π.Χ. αιώνα για να προστατεύουν τα πλοία που θα περνούσαν από κει αν υπήρχε ανάγκη. Το οχυρό μπορούσε να χρησιμεύει και ως ακρόπολη του Θορικού, ο οποίος βρισκόταν  1 χιλ. δυτικότερα. Εκεί υπάρχουν σημαντικά λείψανα του θεάτρου, προσιτά από τη θέση όπου ο σημερινός δημόσιος δρόμος στρέφεται προς νότια με κατεύθυνση προς τον Κυπριανό και το Λαύριο, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 3.5 περίπου χιλ. από το θέατρο.

πηγή κειμένου εδώ



ΟΜΑΔΑ ΣΕΙΡΙΟΣ
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, προχωράμε βαθιά στην τρύπα..
πόσο μέσα θα φτάσουμε, κανείς δέν ξέρει..
σε κάθε τρύπα της Γαίας, της πραγματικότητας, της ανθρώπινης νόησης, της σκέψης και του Σύμπαντος, με το βλέμμα απελευθερωμένο απο κείνα που περιμένει κανείς να δεί..
Διότι, κείνα που δέν περιμένει να δεί κανείς, παρουσιάζονται μονάχα όταν ξεχάσει πως κοιτάζουν και θυμηθεί πώς βλέπουν..

Ευρύνοος
για την ομάδα Σείριος

βολτα στο Συμπαν (υψηλη αναλυση και πληρης οθονη απαραιτητα)