Δωδώνη

Περιήγηση ομάδα Σείριος

Το θέατρο της Δωδώνης είναι από τα μεγαλύτερα και καλύτερα σωζόμενα αρχαία ελληνικά θέατρα, με χωρητικότητα περίπου 18.000 ατόμων. Αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα του ιερού της Δωδώνης και για τον επισκέπτη, που έφθανε από το νότο, ήταν το εμφανέστερο μνημείο, που δέσποζε στο χώρο με τις καμπύλες επιφάνειες και τους επιβλητικούς αναλημματικούς τοίχους του. Κατασκευάσθηκε τον 3ο π.Χ. αιώνα, στο πλαίσιο του φιλόδοξου οικοδομικού προγράμματος που πραγματοποίησε ο Πύρρος, βασιλιάς της Ηπείρου, προκειμένου να αναμορφώσει το πανελλήνιο ιερό και να του δώσει μνημειακό χαρακτήρα.

Το τεράστιο κοίλο του θεάτρου διαμορφώθηκε σε φυσική κοιλότητα στους πρόποδες του όρους Τόμαρος. Επειδή ήταν μεγαλύτερο σε διαστάσεις, δημιουργήθηκε επίχωση, την οποία συγκρατούσαν αναλημματικοί τοίχοι, κτισμένοι κατά το ισοδομικό σύστημα και ενισχυμένοι με έξι πύργους, που προσδίδουν στην πρόσοψη του θεάτρου μνημειακό χαρακτήρα. Οι δύο πλησιέστεροι προς την ορχήστρα πύργοι ήταν μεγαλύτεροι από τους άλλους, καθώς χρησίμευαν και ως κλίμακες για την άνοδο των θεατών στο άνω διάζωμα. Το κοίλο χωριζόταν με τέσσερις οριζόντιους διαδρόμους σε τρία τμήματα (19 σειρές εδωλίων το κάτω, 15 το μεσαίο και 21 το επάνω) και με δέκα κλίμακες σε εννέα κερκίδες. Η κατώτερη σειρά εδωλίων ήταν η λεγόμενη προεδρία, είχε λίθινα καθίσματα και προοριζόταν για τα επίσημα ή τιμώμενα πρόσωπα. Η πρόσβαση των θεατών στο κοίλο γινόταν με μεγάλες κλίμακες, που ξεκινούσαν από τις παρόδους, και η αποχώρησή τους από πλατιά έξοδο στην κορυφή της κεντρικής κερκίδας.

Η ορχήστρα δεν αποτελούσε ολόκληρο κύκλο και είχε διάμετρο 18,70 μ. Στο κέντρο της ένας λαξευμένος βράχος αποτελούσε τη βάση του βωμού του Διονύσου, της θυμέλης. Η σκηνή του θεάτρου ήταν διώροφο, ορθογώνιο κτήριο με ισοδομική τοιχοποιία και διαστάσεις 31,20 x 9,10 μ. Στις άκρες του υπήρχαν δύο τετράγωνες αίθουσες, τα παρασκήνια, και μεταξύ αυτών τέσσερις πεσσοί. Στη νότια και βόρεια πλευρά της σκηνής διαμορφώθηκαν δωρικές στοές, οι οποίες περιέβαλλαν το δρόμο που οδηγούσε προς το ιερό, ενώ στο ανατολικό και δυτικό άκρο υπήρχαν οι πάροδοι, από τις οποίες εισέρχονταν οι θεατές και οι ηθοποιοί στην ορχήστρα.

Μετά την καταστροφή του ιερού της Δωδώνης από τους Αιτωλούς, το 219 π.Χ., το θέατρο, όπως και τα άλλα οικοδομήματα του ιερού, επανακατασκευάσθηκαν. Τότε το προσκήνιο έγινε λίθινο και μπροστά από τα παρασκήνια προστέθηκαν δύο μικρότερα δωμάτια, στην εξωτερική πλευρά των οποίων κτίσθηκαν δύο μνημειακά πρόπυλα με ιωνικούς ημικίονες. Με τη μορφή αυτή διατηρήθηκε το θέατρο ως το 167 π.Χ., όταν πλέον η Μακεδονία και η Ήπειρος καταλήφθηκαν από τους Ρωμαίους (Αιμίλιος Παύλος) και το ιερό καταστράφηκε πάλι. Η σκηνή του θεάτρου πυρπολήθηκε, όπως δείχνουν ίχνη φωτιάς, που διαπιστώθηκαν κατά τις ανασκαφές, και ανοικοδομήθηκε με την ανασύσταση του Κοινού των Ηπειρωτών το 148 π.Χ. Στη θέση των κιόνων, που βρίσκονταν μεταξύ των παρασκηνίων, κτίσθηκαν πλέον τοίχοι με ασβέστη και λιθάρια. Η κανονική μορφή του θεάτρου, όμως, δεν διατηρήθηκε για πολύ, αφού στα χρόνια του Αυγούστου, τον 1ο αι. π.Χ., το μνημείο διαμορφώθηκε σε αρένα. Αφαιρέθηκαν οι πρώτες σειρές εδωλίων και κτίστηκε ένας τοίχος ύψους 2,80 μ. για την προστασία των θεατών από τα άγρια ζώα, ενώ η ορχήστρα και η σκηνή καλύφθηκαν με επιχώσεις ύψους 0,50 μ. Η αρένα έφθανε μέχρι τη σκηνή και είχε ωοειδές σχήμα. Σε δύο τριγωνικά δωμάτια, που σχηματίσθηκαν από τον τοίχο προστασίας και τον τοίχο της σκηνής, φυλάσσονταν τα άγρια ζώα. Το θέατρο διατηρήθηκε με αυτή τη μορφή έως τα τέλη του 4ου αι. μ.Χ., οπότε και σταμάτησε να λειτουργεί.

Η πανάρχαια Δωδώνη ήταν το πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο των Πελασγών της προϊστορικής εποχής. Το ιερό Μαντείο είναι το αρχαιότερο και αγαπητότερο στους θεούς, αφού ο ίδιος ο Διας το όρισε δικό του Μαντείο, πανέντιμο στους ανθρώπους.

Οπως σήμερα τα Ιεροσόλυμα θεωρούνται "Αγιοι Τόποι" των Χριστιανών και η Μέκκα των Μωαμεθανών έτσι και η Δωδώνη, τόσο κατα την προϊστορική περίοδο, όσο και κατλα τους ιστορικούς χρόνους υπήρξε ιερός χώρος και κατ' εξοχήν πνευματικό κέντρο του απανταχού ελληνισμού της αρχαιότητας.

Για το όνομα Δωδώνη, η πιθανότερη άποψη είναι. ότι προέρχεται απο το ρήμα "δίδωμι" δηλαδή "Δόστρα" ή παραγωγό, γιατί η μητέρα Γη έδινε τους καρπούς της.
Η αφετηρία της λατρείας βρίσκεται στην τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ. (πρώτη εποχή τους χαλκού 2.500π.Χ.) με τη λατρεία της θεάς Γής, της Μεγάλης Μητέρας και δύει με την επικράτηση του χριστιανισμού στο τέλος του 4ου αιώνα μ.Χ.

Για το ιερό τούτο μαντείο μιλάει η αρχαιότερη γραπτή παράδοση, τα Ομηρικά Επη. Στο Δία το Δωδωναίο και το Πελασγικό απευθήνει επίκληση ο ήρως του τρωικού πολέμου Αχιλλέας για το φίλο του Πάτροκλο.
Στη δεύτερη εποχή του Χαλκού (Μεσοελλαδική περίοδο 1900-1550 π.Χ.) εγκαταστάθηκαν στην περιοχή , όπως και σε όλη την Ελλάδα οι πρώτοι Ελληνες, οι Θεσπρωτοί.

κάποιοι εκμεταλεύτηκαν την δροσιά!

Ενας κλάδος του φύλου των Θεσπρωτών ήταν οι Ελλοπες, οι Ελλοι, ή Σέλλοι, που κατοίκησαν την περιοχή της Δωδώνης καθώς και την ευρύτερη περιοχή, την αρχαία Ελλόπια. Οι Ελλοι ήταν ιερείς και μάντεις αφιερωμένοι στην λατρεία του Δία. Συνήθιζαν, μάλιστα, να μην πλένουν τα πόδια τους και να ξαπλώνουν στη γή (λεροπόδαροι και χαμόστρωτοι μάντεις), για να παίρνουν δύναμη για τις προφητείες και τις μαντείες.

Μετά τους Θεσπρωτούς στην Ηπειρο εμφανίζονται νέα φύλα με ισχυρότερο των Μολοσσών και τον 4ο αι. π.Χ. επικρατούν στην Ηπειρο και στην περιοχή της Δωδώνης. Ως σύμμαχοι των αθηναίων επικρατοί ο αττικός πολιτισμός στην περιοχή. Ιδρύεται το "Κοινόν των Μολοσσών", που το διαδέχτηκε το "Δωδωναίων Κοινόν" (κηδεμωνία Σέλλων) και στην συνέχεια η συμμαχία των Ηπειρωτών - με επικρατέστερο και σπουδαιότερο βασιλιά τον Πύρρο - που διατηρήθηκε εκατό, περίπου, χρόνια ώς την ανακήρυξη της δημοκρατίας (340-234π.Χ.), οπότε και δημιουργείται το "Κοινόν των Ηπειρωτών" με έδρα την Δωδώνη.

πηγή κειμένου απο τον Δήμο Δωδώνης

και βλέποντας αυτό στον ουρανό, θυμήθηκα τον μύθο του μαντείου της Δωδώνης

"Απο το θρόϊσμα των φύλλων του δένδρου και το πέταγμα των πουλιών που φώλιαζαν στο φύλλωμά του, οι μάντεις του Δία ερμήνευαν την Θεία βουληση"

πηγή ΟΜΑΔΑ ΣΕΙΡΙΟΣ